Czy lider musi być samotny?
“Cechą lidera jest samotność” – musi on przecież zachować odpowiedni dystans zarówno do własnego zespołu, jak i samej góry, ale też stanowić pomost komunikacyjny między nimi. A nie ukrywajmy, że na tej linii właśnie mogą wystąpić naprawdę rozbieżne priorytety, nadzieje i oczekiwania.
Z drugiej strony jesteśmy atakowani fundamentami przywództwa, jakimi są m.in transparentność i szczerość.
Rewolucja związana z przejściem 🟢 szefa –> w lidera, 🟢 zarządzania –> w przywództwo
wywróciła do góry nogami granicę zdrowego dystansu oraz tego co liderskie, a co pracownicze.
Nie należy również zapominać, że w Polsce kulturowo mamy do czynienia z relatywnie silnym dystansem władzy. 👉🏻 Akceptuje się mniejszą skłonność przełożonych do konsultacji z podwładnymi. 👉🏻 Władza może mieć autorytarny charakter. 👉🏻 Osoby zarządzające mogą oczekiwać posłuszeństwa „bez dyskusji” z samej racji własnej pozycji.
Jest to temat o tyle ważny, że pracownicy nie odchodzą od złych firm, a od złych szefów.
❌ Tylko kim jest zły szef? To lider starający się zachować balans pomiędzy dystansem zarówno do własnego zespołu, jak i samej góry?
Uporczywe pozostawanie po stronie organizacji przez lidera skutkuje utratą zaufania, brakiem wiary w jego dobre intencje, problemami komunikacyjnymi oraz swoistym wykluczeniem z codziennych dyskusji kuluarowych pomiędzy pracownikami. Rysujący się problem jest zatem niemały.
❓Jak zachować zdrowy dystans pomiędzy liderem, a pracownikami w “nowej” rzeczywistości? ❓Czy lider na polskim gruncie powinien kroczyć samotnie?
………………
🔔 Interesują Cię treści na temat rekrutacji i HR? Kliknij “zaobserwuj” na moim profilu LinkedIn i dodaj mnie do swojej sieci. Będzie mi również miło, gdy wyślesz mi wiadomość powitalną - na wszystkie odpisuję! ;)
